HAJI MENUJU ALLAH 8

Raudhah

Suasana malam di Kota Madinah agak tenang, cuacanya yang sejuk menyebabkan kami semua terasa nyaman walaupun ada di antara kami yang menghadapi masalah kesihatan. Berbeza dengan Masjidil Haram, jemaah lelaki dan perempuan memasuki Masjidil Nabawi melalui pintu yang berlainan. Keadaan di sekitar kawasan masjid memancar-mancar dengan lampu-lampu sorot seolah-olah mengalu-alukan kedatangan para jemaah. Dari Abu Hurairah (r.a), Rasullulah telah bersabda; “Solat satu kali di masjidku ini lebih baik daripada solat seribu kali di masjid lainnya kecuali Masjidil Haram.”

Selepas sahaja solat Isya, saya dan beberapa sahabat sekali lagi bergerak ke bahagian hadapan masjid bagi berziarah ke makam Rasullullah (s.a.w). Sekali lagi kami terpaksa membatalkan niat untuk berhenti seketika di Raudhah kerana keadaan yang agak sesak di Raudhah dipenuhi dengan jemaah-jemaah yang bersolat sunat. Selepas berziarah kami semua pulang ke Hotel untuk mengambil makan malam yang telah disediakan.

Suasana penginapan di Madinah adalah lebih selesa jika dibandingkan dengan di Mekah. Berbagai perkhidmatan disediakan di sini bagi memudahkan jemaah-jemaah Malaysia. Terdapat kemudahan guru agama, pengeluran wang, klinik, khidmat pelanggan dan cafeteria telah disediakan. Rata-rata jemaah berpuas hati dengan perkhidmatan yang disediakan walaupun terpaksa menanti lif-lif ketika waktu sesak.

Keesokannya paginya kami semua bangun awal untuk mengerjakan solat subuh secara berjemaah. Cuaca ketika itu sangat sejuk sehingga terasa ke tulang sum-sum. Saya mengenakan 3 helai pakaian, kain serban menutup kepala, 2 helai setokin dan bersarung tangan bagi mengekalkan suhu badan ketika pergi menunaikan solat subuh. Tiupan angin yang kuat dan sejuk menambahkan lagi cabaran kami semua untuk ke masjid. Hari-hari berikutnya kami penuhi dengan menunaikan solat di Masjidil Nabawi, berziarah makam Rasullullah (s.a.w), beribadat di Raudah, menziarahi perkuburan Baqi dan di tempat-tempat bersejarah lain di sekitar kota Madinah.

Jannatul Baqi'

Pada hari kedua berada di Madinah kami semua telah dibawa secara berkumpulan oleh petugas Tabung Haji bagi melakukan ziarah dalam. Ziarah dalam merangkumi aktiviti berziarah ke makam Nabi (s.a.w), Raudhah dan perkuburan Baqi. Kami telah berikan penerangan oleh petugas-petugas dari pihak Muasasah dan Tabung Haji berkenaan tempat-tempat berkenaan. Kami seterusnya memasuki perkuburan Baqi. Ketika berada di sana saya sempat menghantar jenazah ke perkuburan Baqi bersama jemaah-jemaah lain selepas menunaikan solat subuh. Jenazah-jenazah telah dihantar dengan bergegas dan berlari-lari anak. Ini mengambarkan bagaimana jenazah-jenazah tersebut di alu-alukan oleh Allah (s.w.t). Rasullullah (s.a.w) telah bersabda; “Akulah yang mula-mula keluar dari perut bumi. Kemudian Abu Bakar, kemudian Umar. Kemudian aku didatangi oleh orang-orang Baqi. Maka mereka dikumpulkan bersamaku. Kemudian aku menunggu penduduk Mekah, maka aku kumpulkan di antara dua Tanah Haram.”

Keadaan pengkebumian di Baqi lebih kurang sama dengan Malaysia. Jenazah dimasukkan kedalam ke dalam liang lahat yang sedia ada. Saya bersama-sama jemaah lain bergotong royong mengangkat bata-bata yang telah disediakan dan menghulurkan kepada waris jenazah yang berada dalam kubur bagi menutup lubang kubur sebagai ganti kepada papan lahat. Akhirnya para jemaah akan bergotong royong mencangkul tanah menutupi kubur tersebut. Saya teringat cerita yang telah disampaikan oleh Guru Agama tentang salah seorang jemaah Malaysia yang meninggal dunia ketika berada di Masjid Nabi (s.a.w). Jenazah beliau kemudiannya telah dikebumikan di Baqi’. Betapa beruntungnya Allahyarham kerana diberikan penghormatan yang besar oleh Allah (s.w.t)


Bilangan jemaah semakin berkurangan dari masa ke semasa, ramai jemaah telah bergerak pulang ke kampung halaman masing-masing dan majoriti jemaah Malaysia mengikuti penerbangan awal ketika menunaikan haji. Saya mengambil kesempatan tersebut meluangkan masa di Raudhah. Keadaan di Raudhah tidak sesesak ketika kami datang. Luas Raudhah lebih kurang 22 meter panjang dan 15 meter luas. Tiang-tiang dalam Raudhah telah ditandakan dengan batu-batu putih bagi memudahkan jemaah mengenalpasti kawasan Raudhah. Tiang-tiang tersebut mempunyai sejarah masing-masing yang perlu dihayati oleh jemaah-jemaah. Saya berpeluang bersolat di sebelah Tiang Taubat ketika berada di dalam Raudhah.

Tiang Taubat juga dikenali sebagai Tiang Abu Lubabah. Sejarah Tiang Taubat bermula apabila Abu Lubabah yang telah dihantar Rasullullah (s.a.w) untuk berjumpa dengan golongan yahudi Bani Quraiza yang telah mengkhianati Rasullulah (s.a.w). Abu Lubabah dengan secara tidak sengaja memecahkan rahsia tindakan yang akan diambil oleh Rasullullah (s.a.w) terhadap mereka. Apabila menyedari kesilapannya, beliau telah mengikatkan dirinya pada tiang tersebut dan bertaubat kepada Allah. Dia hanya membukakan tali ikatan tersebut apabila tiba waktu solat. Apabila Rasullullah (s.a.w) menyedari tindakan Abu Lubabah beliau bersabda sekiranya Abu Lubabah datang kepadanya dia akan berdoa ke hadrat Allah untuk keampunanNya tetapi sekarang dia menyerahkan keseluruhannya kepada Allah maka dia patut menerima keampunan dari Allah (s.w.t) secara terus. Selepas tujuh hari tujuh malam datanglah wahyu yang memaklumkan taubat Abu Lubabah telah diterima dan Rasullullah (s.a.w) telah mengarahkan isterinya Ummul Mukminin Ummu Salma (r.a) memaklumkan kepada Abu Lubabah tentang berita gembira tersebut. Ramai sahabat bergegas untuk membuka ikatan Abu Lubabah apabila mendengar khabar gembira tersebut tetapi Abu Lubabah memohon agar Rasullulah (s.a.w) sendiri membukanya dan baginda pun membukakan ikatan tersebut.

Sebagai insan yang tidak pernah lekang dari melakukan dosa, saya amat bersyukur kerana diberi peluang untuk mendirikan solat-solat sunat berhampiran tiang berkenaan. Moga-moga Allah menerima ibadat dan doa saya. Amin. Walaubagaimana pun kita tidak boleh mengambil masa yang lama dalam kawasan Raudhah kerana jemaah lain sudah menunggu dan kita hendaklah memberikan peluang kepada mereka yang lain untuk beribadat di situ. Bukankah itu yang dianjurkan oleh agama?